چندی پیش مقاله ای تنظیم کردیم پیرامون “اعتیاد جوانان به اینترنت” ؛ از آنروز فرو رفته ایم در فکر که چقدر ما معتادیم و خودمان خبر نداریم . البته با نگاهی به اینباکس گوشی مان دیگر مطمئن شدیم . تازه پی برده ایم چقدر آشنایان روی این اعتیاد ما حساب باز می کنند.

گوشی ما را داشته باشید :

گفتگوهای بین من و مامان و اعلام حضور در تالک: هستم بیا. رو خطم بیا. نمیای ؟ کی میایی ؟ و …

خواهر جان : سفارش های طراحی و چاپ عکس های نازدانه هایش در سایت مربوطه

برادرجان: درخواست های ثبت نام و ارسال ایمیل به سایت های درخواستی (بماند تماسهای مبارکش نصفه شب هم نمی شناسد!!)

دوست جان: سفارش بارگذاری عکس های شومبوسگلی شان در وبلاگ

آن یکی دوست جان : سفارش های پیگیری حج، عدم انصراف یارانه و … (ترجیحاً خود و اقوامشان)

و این یکی دوست جان : حانی!حانی!حانی! کجایی؟ بیا رو خط.. بیاااااااااا

خلاصه شده ام عین این غارنشینان ما قبل تاریخ. در غار کنج خانه مان کز کرده ایم جلوی این تکنولوژی نوین و داریم پوست و استخوان می شویم . فکری باید کرد …

__________________

بعدنوشت :

به برکت انتقالات سروری در میزبانی سایت، مطلبی با همین مضمون داشتم که پرید و مجبور شدم تقریباً شبیه اش را دوباره پیاده کنم.