-  آرام می گذارمش روی تخت و بی سر و صدا دور می شوم (جیم می شوم) . برمی گردم نگاهش کنم می بینم نشسته است و برّ و بر نگاهم می کند! نگاهی با آن لبخندهای همیشگی که آدم می خواهد درسته قورتش دهد!

تصویر مربوط می شود به 4 ماهگی سبحانم

- از صدای جیغ خودش خیلی خوشش می آید. جیغ می کشد و می خندد… من می گویم جیغ شما بخوانید جیییییغ و در گوشتان را هم بگیرید . تازه بلبلی اش را هم خوب می زند. همینقدر بگویم که گربه ی لمسی بالای کمد از صدای جیغ سبحان آقا میو میو اش می گیرد!!!

- شروع یک صبح دل انگیز مادرپسری:

 این پستونک برای سبحان اسباب بازی به حساب میاد و ایشون فقط از رنگ چایی خوشش میاد که همچین چیزی رو دست بگیره و البته همه جا بریزه! خلاصه بگویم جدی نگیرید این پستونک چایی رو (صرفا جهت جلوگیری از هجوم نظرات :دی)

- خواب های قندعسل آنقدر سبک تشریف دارند که با قورت دادن آب دهانم، خاموش و روشن شدن پکیج در تراس!!، بازو بسته  کردن درهای خانه همسایه، صدای قدم های همسایه ها در ساختمان! دکمه های این کیبوردی که دارم تک تک حروف را آرام مینوازم … بیدار می شود و ….. بیدار شد!!!

(وبلاگ های همه ی دوستان رو میخونم و خیلی هم مشتاقم نظرم رو ثبت کنم اما اجازه ام این روزها دست پسرک افتاده . ببخشید :)